Een tijdje geleden las ik ‘5 hilarische opvoedtips voor kinderen van schrijver Els Rozenbroek’. Ik sta altijd open voor tips van een ander, want uiteindelijk leer je meer van elkaar, dan alleen. En als het goed is blijf je leren tot aan je dood.
Toen ik verder las zag ik staan, ‘ouders geven kinderen teveel macht’.
Ok interessant dus ik ging lezen. Na de eerste opvoedtip voelde ik een borrel in mijn buik en moest lachen. Los van het feit dat de mindset van deze mevrouw anders is dan die van mij, vroeg ik mij af of zij zich in een narcist heeft verdiept.
Ik ging verder met lezen en de koptekst van de tweede tip, liet me fronsen. Voordat ik aan het eind van het artikel was, voelde ik een soort boosheid in mij opkomen. Deze benadering is verre van de benadering die ik voor ogen heb bij kinderen.
Bij deze wil ik mevrouw Rozenbroek bedanken, want zij heeft mij geïnspireerd om het volgende te schrijven;
Ik ben zo blij dat er zoveel mensen zijn die bewustzijnsverandering meemaken en meegroeien met de revolutie. En inderdaad erkennen dat je te maken hebt met de tere ziel van je kleine wonder.
Als ik begin bij de draagdoek, wat vroeger veel werd gebruikt en in heel veel landen als gewoon wordt beschouwt. Is dit tevens een keuze die je maakt op het moment dat je dit doet. Wanneer jij dit bewust doet is het geen opoffering, maar kiezen voor juist jouw leven wat bij je past en bij je kind.
Waarom zo zwart wit? Je kind de hemel in prijzen kan op vele verschillende manieren. Er zijn inderdaad onderzoeken waarin vermeldt wordt dat de verkeerde vorm van aanprijzen kan leiden tot een narcist. Dus zoek de juiste manier.
Je leeft toch met z’n allen in huis? Waarom zouden kinderen dan geen inspraak mogen hebben? Stimuleer je ze dan niet nadenken, beslissingen te nemen, de gevoelens te onderzoeken en emoties te uiten? Leren de kinderen dan juist niet dat er ook minder leuke aspecten aan zitten? Zodat ze dit kunnen meenemen in het leven zonder ouders.
Slaan? Ja sommige doen het wel, andere doen het niet. Ik zelf heb mijn kinderen nog nooit geslagen, omdat ik vind dat je dit met communicatie, luisteren, liefde, eerlijkheid, duidelijkheid & consistentie af moet kunnen. Slaan is mijn ogen een teken van onmacht om de situatie snel afgehandeld te hebben.
Beste lezer als ik je nu vraag; wat gebeurde er vroeger bij je thuis of in de opvoeding wat je graag anders had gezien? Of waar had jij meer baat bij gehad als je ouders dit anders hadden gedaan?
Als ik kijk naar mijn eigen leven, ik was zo iemand die kokhalzend achter haar bord zat, totdat het donker werd, want ze moest haar bordje leegeten.
Wat heb ik daar geleerd? De dingen die ik op moest eten, eet ik nu niet. Maar ik eet wel heel veel. Ik weet het enige over gezonde voeding en dit draag ik over aan mijn kinderen. Maar mijn ouders konden daar ook niks aan doen.
Van ouds af aan is de regel, bord leeg eten en eten wat de pot schaft.
Waarom??? Wat leert een kind daarvan?
Ik wil niet zeggen dat kinderen niet alles moeten leren eten en dienen te proeven. En dankbaar te zijn dat er eten is en dat er voor je wordt gekookt. Maar dan ineens als je groot bent, mag je zeggen wanneer je bij iemand eet; “sorry ik lust dit niet, of nee dankjewel ik eet thuis, want dat eet ik niet”.
Wij zijn geprogrammeerd om te overleven naja onze grootouders en die hebben dit aan ons overgedragen. Want in de oorlog moest je overleven, zuinig zijn met wat je had. En dat is goed. Want zuinig zijn op en dankbaar zijn voor alles wat je in je leven hebt is zeker een goede eigenschap.
En dan nachtmerries en ‘s nachts wakker worden en bang zijn. Ow ik heb ze zoveel gehad. Ik wilde mij veilig voelen en dat voelde ik niet als ik alleen op de kamer lag. Zo dankbaar ben ik mijn ouders dat ik soms bij ze mocht kruipen of dat mijn broer bij mij of ik bij mijn broer op de kamer mocht.
Wat had ik geleerd als ik alleen, bang verdrietig in mijn kamer moest? Nu heb ik meer tijd gekregen of ‘speciale momenten’ om te leren dat het niet angstig is. Hier laten onderzoeken zien dat zachtheid en bescherming zelfs voorkeur hebben boven voedsel voor een kind in zijn eerste levensjaren.
En met de ervaring en kennis die ik nu heb, zou ik mijn kind leren met die angst om te gaan i.p.v. dat mijn kind dit alleen moet trotseren.
Hoe ben je op de wereld gekomen? Toch samen met iemand? 9 maanden zit je in de buik van je moeder. 9 maanden ben je niet alleen. 9 maanden voel je direct warmte. En ineens moet je alleen? Tuurlijk het doel is om uiteindelijk alleen je weg te gaan. Maar heb jij als ouder niet de verantwoordelijkheid en de verplichting om dit gaandeweg te leren aan je kind?
Iedereen is anders, gelukkig wel anders zou t pas saai worden. Wat bij de een wel werkt hoeft bij de andere niet te werken.
En ok sommige kinderen maken misbruik van de situatie, maar wanneer je in gesprek gaat met je kind weet je heel goed wanneer het menens is en wanneer niet.
Dus jou reactie, kennis en handelen bepaalt hoe je kind daadwerkelijk iets leert om hier mee om te gaan.
En als we het toch over bewustzijn hebben dat de antwoorden in jezelf te vinden zijn, jij bent je bron, denk dan na over het volgende:
Waar wij met onze conditionering ver van de bron af liggen, zo dichtbij de kinderen nog bij de bron staan en dus beter kunnen vertellen wat zij nodig hebben.
Waarom dan op de ouderwetse manier? Terwijl er inderdaad een revolutie plaatsvindt. Wij willen pijn vermijden en plezier verkrijgen. Dus wat moet je doen voor het plezier. Hoe kun je het beste uit jezelf en je kind halen?
Natuurlijk heb je als kind je te schaften naar je ouders en heeft ieder zijn eigen regels, waarden en normen. En als kind heb je je daaraan te houden. Maar de manier waarop je dit overbrengt kan nog steeds op een liefdevolle positieve manier, waarin rekening wordt gehouden met elkaar gevoelens en wensen.
En nee kinderen hoeven niet altijd hun zin te krijgen. Hoe hebben wij geleerd iets duidelijk te maken op het moment dat wij op aarde komen? Vaak begint dit door jengelen en huilen. Dus dienen wij onze kinderen te leren hoe zij dit anders kunnen communiceren en duidelijk te maken. En als je van vroegs af aan duidelijk maakt dat nee nee is, zullen zij daar met respect mee om gaan, omdat jij ook respect hebt voor ‘het zijn’ van je kind.
Inderdaad dragen ouders vaak bij aan het vervelende gedrag van de kinderen. Maar hoeveel opvoeders weten hoe ze het beste met kinderen kunnen communiceren? Hoeveel opvoeders weten wat de beste manier is om een compliment te maken? Hoeveel opvoeders weten dat je met simpele massagetechnieken gedrag kan veranderen bij een kind? Hoeveel opvoeders weten dat er verschillende aspecten van de natuur kunnen bijstaan in de opvoeding met kinderen? Er zijn simpele oefeningen die je consistent kunt toepassen.
Een kind kiest jou zodat hij wat van je kan leren en omdat hij iets aan jou kan leren. Maar bovenal om liefde te geven en liefde te ontvangen. Want zonder enige vorm van affectie gaat een baby dood.
Liefs Nathalia
PS: wil het het artikel lezen? Je vindt hier de link.
